Ég tætla að byrja á að kynna mig, ég er Miranna og hef verið í jarðsviðinu í nokkur þúsund ár, en afskaplega sjaldan í holdi 1-2.

Ef við horfum til framtíðar og þess sem mun verða í framtíðinni og lítum til þess sem er kallað trúarbrögð og af mörgum líka heimspeki.

Að þá eigum við eftir að sjá verða miklar breytingar þar á, þessar breytingar felast fyrst og fremst í því, að fólk áttar sig á því hægt og hægt að það er aðeins til einn Guð.

Sendiboðar hans kunna að vera margir, þeir hafa verið í gegnum söguna uppspretta þess sem mannkynið í dag kallar trúarbrögð og yfirleit er kennd við þá sem með þau komu eins og það er orðað.

Þessi trúarbrögð eru að sjálfsögðu ekki það sem í rauninni var verið að segja, sendiboðinn kemur alltaf til að flytja ákveðinn skilaboð, í þessu tilfelli inn til þess þjóðfélags sem hann birtist í, hann kemur aðeins til þess að kenna kærleika og yfirleit betri syði, í því tilfelli sem þessir sendiboðar eru.

Þessir sendiboðar komu inn með nýja þekkingu, nýja fullvissu um það sem mannkynið var að leita að, við getum sagt að þeir hafi komið inn með leiðarvísir eða götukort fyrir ókomna tíma, á þeim tíma sem þeir komu inn.

En þeirra tilgangur var aldrei að vera tilbeðnir, það getur aldrei verið tilgangur sendiboðans að láta tilbiðja sig, eða hvernig finnst ykkur með alla ykkar sendiboða, að þið færuð að tilbiðja þá, eða væri kannski rétt að ávarpa sendiboðann eins og forstjórann í fyrirtækinu sem hann vinur hjá, þetta er afskaplega svipuð samlíking og á sé stað þegar sendiboðinn kemur og þeir sem hann skilar sendingunni til hætta að horfa á forstjórann og horfa bara á sendiboðann, taka ofan fyrir honum og hneigja sig þakka honum fyrir það sem hann gaf þeim.

Sendiboðinn í þessu tilfelli sem ég tala um, hefur enga ánægju af slíkri framkomu, því honum er afskaplega annt um eins og öllum sendiboðum allra tíma, að það sé ljóst frá hverjum varningurinn er sem hann kemur með.

Þess vegna ætti fólk í dag að horfa til þess, að sendiboðar fortíðarinnar voru sendiboðar hins einna sanna Guðs, þeir færðu orð hans til fólksins á þeim tímum og sumt af þeim orðum er en vel þekkt, en þeir komu ekki til þess að láta tilbiðja sjálfan sig, þeir komu til þess að leifa fólkinu að njóta þess sem þeir höfðu sjálfir uppgötvið, þeir komu til að deila viskuni sem þeirra einni sanni Guð hafði blásið þeim í brjóst, til að útdeila henni í hans nafni ekki í sínu nafni.

En mannkynið hefur alltaf átt við þann þröskuld að etja, ef ég má orða það svo, að efnisgera alla hluti fyrir augum sér og af því að sendboðarnir töluðu um einhvern Guð sem þeir ekki sáu, en aftur á móti sáu þeir sendiboðanna sem boðuðu fögnuð, sem gerðu góða hluti, sem færðu þeim kærleika og hamingju, þá hugsuðu þeir með sér við skulum bara sleppa því að hugsa um þennan "Guð", sendiboðinn er alveg jafngóður til þess að tilbiðja hann, því hvað vitum við um það sem hann segir, en hann gerir góða hluti, hann hlýtur að gera góða hluti áfram þó hann fari frá okkur bara ef við köllum á hann.

Það er í sjálfu sér alveg rétt, sendiboðinn heldur áfram þó hann hafi yfirgefið jarðvistina að hjálpa fólkinu á jörðinni, en það er að sjálfsögðu ekki rétt að tilbiðja hann sem að Guð sendi en ekki Guð sjálfan, ekki þýða þessi orð mín það, að það sé einhvað skárra, að fylgja einhverjum öðrum trúarbrögðum, þó þau séu trú á Guð án milliliða, vegna þess að um leið og búið er að setja upp ákveðinn trúarbrögð, þá er búið að setja inn í þau bæði boð og bönn sem eiga ekkert skylt við það hvernig þú getur þróað þig inn til Föðursinns sem þú ert frá komin og í þessum boðum og bönnum, er ekkert sem hjálpar þér svo hann megi blása þér í brjóst þeirri visku sem hann hafði blásið sínum sendiboðum.

Sálinn þarf engan sérstakan til að leiða sig við staf til Föður síns, barnið sem fæðist í holdlegum líkama þarf engan sérstakan til þess að leiða sig til föður síns, vegna þess að barnið þekkir föður sinn og í hvert skipti sem það sér hann þá kemur það til hans, þess vegna er það misskilningur mannana, að þeir þurfi að búa til eitthvert leiðtoga embætti til þess að leiða allar hinnar sálirnar til Guðs, það er hinsvegar afskaplega þægilegt og gott fyrir sálirnar að hafa athvarf í samfélögum, þar sem fólk er að iðka sömu ástundun og það (þegar ég tala um ástundun þá er ég að tala um leitina að Föðurnum).

En fyrir þessum samfélögum á ekki að fara einhver leiðtogi sem ákveður hvað má og hvað má ekki, þar getur verið kennari og hann kennir fólkinu, það sem hann kann og það sem reyndist honum vel, hann kann að hafa til þess þá náðar gáfu að segja fólki hvað það hugsanlega geti gert, en þessi kennari gerir aldrei meira, hann ákveður aldrei hvað er fólkinu fyrir bestu, það verður alltaf að bera ábyrgð á því sjálft og þar af leiðandi verður það að ákveða það sjálft.

Ég ætla ekki að hafa um þetta mikið fleiri orð, en tætla þó að benda á það í lokinn, að ef þú getur ekki ákveðið hvaða leið þú ætlar að fara til þíns Guðs, þá er það alveg ljóst að það getur enginn annar ákveðið það heldur.