Saint German.

31.Ágúst.03.

 

Góða kvöldið, og verið þið öll velkomin hér í kvöld.

Það sem mig langar til þess að fara inn á að þessu sinni, vegna þess að við erum öll stödd á einhverri göngu einhvers staðar á okkar lífsbraut.  En stundum líður okkur illa á þessari göngu.

Ekki vegna þess kannski að aðrir séu svo mikið að troða okkur um tær.  Ekki vegna þess að það sé alltaf verið að ýta í okkur.

Það er hinn handleggurinn sem við höfum verið að tala um undanfarna fundi og eigum eftir að tala um meira í framtíðinni.

Heldur hitt, að við erum aldrei að gera það sem okkur langar til þess að gera.

Vegna þess að við erum alltaf að þóknast einhverjum.

Við erum ekki að þóknast okkur sjálfum, vegna þess að við gleymum alltaf að við erum til.

En það er ávallt verið að fara fram á að við gerum þetta og við gerum hitt, ekki til þess að okkur líði vel með það, heldur til þess að hinum sem fer fram á það líði vel með það, óháð því hvernig okkur líður með það.  Og síðast, en kannski ekki síst, þá er alltaf verið að sniðganga okkar vilja, bæði vísvitandi og óvísvitandi út frá því að hann er hunsaður, ekki hlustað á það sem við segjum og fólkið í kringum okkur heldur sínu striki.

Við getum ekkert gert að því þó fólkið haldi áfram.

En við ráðum því hvort við dönsum með því eða ekki.

Það er í okkar valdi hvort við eltum það uppi, vegna þess að það ætlast til þess, og við eltum það uppi án þess að við viljum gera það.

Vegna þess að það getur meira að segja ekki snúist undir kurteisi að vera alltaf að þóknast einhverjum í kringum okkur í umhverfinu.

Við eigum að vera kurteis, við eigum að, eigum við að segja, að sníða af okkur hornin þannig að við séum ekki alltaf að rekast í umhverfið okkar, og eins og sumir segja, vera þversum.

En við eigum ekki bara að gera þetta vegna þess að einhverjum kemur það vel, en okkur líður illa með það.

Það er komið langt út fyrir tillitssemi og allt það sem getur kallast kurteisi í samskiptum við annað fólk.

Vegna þess að ef við gætum ekki okkar líðunar, ef að við pössum ekki upp á það hvað okkur líður vel með, þá gerir það enginn.  Vegna þess að þá erum við um leið búin að senda það út í umhverfið, út í orkuna í kringum okkur að okkur sé sama um það hvernig okkur líður.

Við erum búin að gefa þau skilaboð að við séum aukaatriði, einhver annar sé aðalatriði.

Það getur vel verið að fólk segi núna að, ef hver er að hygla sjálfum sér og hreykja, er hann þá ekki bara montinn og frekur?

Auðvitað er hægt að fara út í öfgarnar á öllum hlutum.

Það er hægt að ganga of langt í öllu því sem maðurinn gerir, en það er ekki á nokkurn hátt hægt að segja að það sé mont þó að við reynum að tryggja það að okkur sjálfum líði vel.

Við getum ekki með nokkru móti sagt að við séum sjálfselsk um leið og við höfum ekki sjálfspíningarhvöt.

Vegna þess að sumu leyti snýst þetta um sjálfspíningu þegar við erum alltaf að ganga eftir því sem aðrir vilja.

Og hvað hafa svo hinir út úr því sem við eigum að þóknast þeim með?  Þeir hafa það út úr því að þeir geta hreykt sér yfir því að þeir fái þetta og þeir hafi þetta.

Þeim er alveg sama um það hvernig öðrum líður, vegna þess að þeim líður vel.

Það hlýtur að vera skekkja í slíkum samskipta munstrum sem þessum.  Það getur ekki verið jafnvægi í samskiptum öðru vísi en að báðir finni vellíðan með sjálfum sér.

Auðvitað getum við átt stutt samskipti sem er klukkutími eða tveir við einhvern aðila, og við þurfum að gefa eftir í þennan klukkutíma, vegna þess að annars myndi ekki vera hægt að eiga samskipti á þessum klukkutíma.

Það er allt annað mál.

Ég er að tala um það sem við umgöngumst daglega, hvort sem það er heimili okkar eða vinna.  Því að okkur á að geta liðið vel í vinnunni okkar, við eigum að geta farið til vinnu og hlakkað til þess að koma þangað og gera það sem við erum að gera.

Ef við kvíðum fyrir því að mæta í vinnuna, hvernig er þá sú vinna sem við skilum?

Hvað sendum við frá okkur í orkulegum skilaboðum til þess fólks sem við umgöngumst í vinnunni okkar.

Það er alltaf lokapunkturinn í hverju sem við skoðum, og hvar sem við lítum á þessa hluti, að ef við pössum ekki okkur sjálf, þá er enginn til þess að passa okkur.

Vegna þess að við sendum umhverfinu á ýmsan hátt, þau skilaboð hvernig við viljum láta aðra umgangast okkur.

Bæði með því sem oft er kallað líkamstjáning og eins með þeim orðum sem við látum frá okkur og látum yfir okkur ganga. 

Þetta var nú svona það sem ég ætlaði að setja inn í kvöld, vegna þess að þetta er frekar þröngt umræðuefni og rýmist illa, eða flokkast, með því að fara á víðari sveig.

En ég mun að sjálfsögðu taka hverjar þær spurningar sem munu koma, og hugur ykkar vill fram bera.

 

Getur þú útskýrt fyrir mér hvers vegna þessar litabreytingar eru í orkunni hérna inni núna.

Hefur það eitthvað með mars-orkuna að gera, sem þú talaðir um á síðasta fundi?

 

Það er nú kannski hægt að orða það á tvo vegu.

Annars vegar er það að hér kemur nýr aðili, ef við getum notað það orð, í kvöld, og mun svona aðeins hefja sína pistlaröð.

Og þó það verði nú afskaplega lítið í kvöld, aðeins inngangur, því hann mun fyrst og fremst flytja það eins og hann var búinn að segja, í þeim mánuði sem nú er að taka við. 

En síðan er annað sem kannski hefur svona meiri áhrif.

En það er sú orka sem er að koma núna inn með tunglinu, og það er verið kannski örlítið að keyra hana hér í kvöld svona til þess að hreyfa við ákveðnum hlutum hjá fólki sem gætu orðið erfiðari að taka við þeim seinna þegar tunglorkan verður sterkari.

Síðan eru þessi litaskipti kannski ein af þeim aðferðum sem ég nota til þess að geta flutt sem víðtækasta orku fyrir sem flesta, þannig að hún hjálpi sem flestum, því að allir hafa afskaplega sérstakar þarfir fyrir orkuna.

Marsinn er aftur á móti að fjarlægjast núna, og áhrif hans eru farin að dvína, og halda áfram að dvína þangað til þau verða eðlileg.

Hins vegar fyrir þá sem eru með sólina sína í mars um þessar mundir, þá er það svolítið svona áhrifaríkt, ef við getum notað það orð. 

 

Einhvers staðar hefur það komið fram að jörðin og lífið hér sé það stórkostlegasta sem fyrirfinnst í alheiminum. 

Hvað segir þú um það?

 

Það eru mörg sólkerfi í alheiminum.

Sum þeirra hafa sólir sem skína allan sólarhringinn vegna þess að þar eru það háþróaðar verur að þær þurfa ekki það sem maðurinn kallar svefn.

En við getum sagt að sú þróun sem hafi átt sér stað í þessu sólkerfi sé einstök og sérstök.

Og hún er afskaplega, eigum við að segja erfið, búin að vera.

Og þá er ég ekki að tala um að hún hafi gengið illa, heldur hitt að það var lagt mikið undir hér.

Og það hefur ekkert alltaf verið ljóst að það tækist sem lagt var upp með.

Og það er ennþá ekki ljóst að það takist sem lagt var upp með.

Þess vegna hlýtur þetta að flokkast undir það sem þið kallið kraftaverk.  Og það að sólin skuli enn lýsa þessu sólkerfi er þá sama kraftaverkið.  Því að ef þessi jörð eyðileggst, þá eyðileggst sól hennar með henni.

Og það mun hafa miklu víðtækari röskunaráhrif í alheiminum heldur en jarðarbúar stundum gera sér grein fyrir. 

Við skulum líka átta okkur á því að hingað hefur komið svona mikil hjálp utan úr alheiminum vegna þess að önnur sólkerfi sendu hingað þá sem ekki flokkuðust með í þeirra sólkerfum, og verður ekki hver að sinna sínum.

Það var ekki alltaf hægt að bíða með mikinn fjölda ljósvera eftir því að einhverjir sem ekki vildu fylgja með myndi snúast hugur af fúsum og frjálsum vilja.

Því að þannig vinnur alltaf ljósið.

Á sama hátt er svo hér í dag að sálir sem ekki vilja fylgja með af fúsum og frjálsum vilja, fá annan samastað. 

 

Verður semsagt endurtekning á því sem hefur gerst hér?

 

Að hluta til.

Hins vegar er það alveg ljóst að ef allt gengur fram þar sem ætlað er, þá fer sú pláneta aldrei eins neðarlega eins og jörðin fór á sínum tíma.  Vegna þess að það er byrjað á hærra plani. 

 

Er eitthvað til í því að norðurskautið verði komið til Síbiríu eftir 50 ár?

 

Ætlar þú að hafa svo langt þangað til?

Þá verðum við að fara að hægja á heimsklukkunni.

Við skulum mæla út frá því sem vísindamenn, og við skulum bara halda okkur við það sem vísindamenn hafa birt mannkyninu.

Ég er búinn að segja það, og byrjaði á því fyrir fimm árum síðan, að tala um hreyfinguna á skautunum, annars vegar norðurskauti til austurs, miðað við þá stefnu sem það yrði í frá þessu landi, og hins vegar mun suðurskautið á sama hátt, þegar þú ert staddur þar fara í vestur.

Annars vegar mun þetta skaut lenda austast í Rússlandi við Indland, norðurskautið, og hins vegar mun suðurskautið færast langleiðina inn yfir það sem nú er ákveðinn hluti af Bandaríkjum Norður Ameríku.

Það segir sig sjálft að möndullinn verður að liggja með sínum halla í gegnum jörðina eins og hann hefur gert frá upphafi. 

 

Fer skautið þá ekki upp undir Argentínu?

 

Það fer miklu lengra. 

 

Ertu þá að tala um Californíu?

 

Á því svæði sem ísinn mun verða, þá mun það verða.

Hins vegar mun skautið stoppa nákvæmlega, og hafa sinn beina möndul í gegn, eins og það hefur í dag.

Og íshellan mun byggjast upp á nýjum stöðum, vegna þess að í kringum skautið er alltaf íshella og það verður ekki hægt hjá því að komast.

 

Hvað tekur þetta langan tíma?

 

Ísinn mun taka 30-40 ár að byggjast upp eftir að skautið er stopp, og þó að kuldinn verði kominn, í sjálfu sér miklu fyrr.

Ef við eigum að tala um þann ís sem er á skautunum í dag.

En hins vegar skulum við líka átta okkur á því að það tekur langan tíma að þiðna niður sá ís sem er á skautunum í dag, þannig að þetta helst nokkuð í hendur, uppgufun hafanna kemur tilbaka í úrkomu þar sem kaldast er, verður þar snjókoma og ís.

Þar sem hlýrra er verður blautara í veðurfari heldur en fólk hefur átt að venjast seinustu aldirnar. 

 

Hvað tekur þessi flutningur langan tíma, hvenær verður þessu lokið?

 

Því verður lokið á bilinu eftir 20-25 ár. 

 

Verður ísinn þá horfinn af suður og norður-skauti?

 

Að sjálfsögðu verður hann ekki horfinn á þeim tíma.

En færing skautanna, því það er búið að standa yfir í nokkurn tíma.  Vísindamenn eru búnir að mæla þennan hraða.  Vísindamenn hafa sýnt fram á það að þessi hreyfing á sér stað, á segulskauti, á pólnum sjálfum.  Möndulhreyfingin á sér líka stað.

Þess vegna er veðurfarið svona óstöðugt og í sífelldri breytingu, eins og það hefur verið á undanförnum árum.

Hins vegar getum við horft á það að vísindamenn hafa alltaf haldið því fram að þessi pólskipti ættu eftir að eiga sér stað.

En þeir hafa alltaf haldið því fram að þau gerðust á einum degi og myndu þýða endalok mannkyns á jörðu.

Það er það eina sem þeim skjátlast í í raun og veru.

Þessi pólskipti eiga sér stað á löngum tíma.

Að vísu eins og ég hef áður sagt, þegar póllinn verður endanlega að staðsetja sig munu verða skjálftar og hristingur á jörðinni, en ekkert það sem fólk getur ekki lifað af ef það staðsetur sig rétt og fylgir því sem því verður sagt. 

 

Nú þegar ísinn fer frá bæði norður og suðurpól, þá náttúrulega léttist á þar og þyngist á öðrum stöðum í staðinn.

Rís þá ekki land og sígur niður á þessum stöðum?

 

Að sjálfsögðu mun verða nokkurt landsig undir nýju íshellunni þegar þangað kemur sögunni.

Og á sama hátt mun fyrst og fremst hafsbotninn hér norður frá rísa þegar þessi margfaldi þungi sem á honum er mun minnka. 

 

Er það út af því sem Ísland á eftir að stækka?

 

Það mun gerast bæði á þeim tíma og einnig á öðrum tíma.

 

Getur þú sagt okkur eitthvað um þær svokölluðu yin og yang-verur sem talað er um að sé mikið um á jörðinni um þessar mundir, en þær hafa verið orðaðar í sambandi við miklahvell?

 

Við getum orðað það á þann hátt í fyrsta lagi, að verur sem hafa hvort tveggja, yin og yang innan sinnar vitundar hafa jafnvægi á orkunum, og þessar verur hjálpa mikið í dag til þess að skapa þetta jafnvægi.

Vegna þess að orkurnar eru að leita sér jafnvægis, úr því ójafnvægi sem þær hafa verið í.

Við getum sagt að það sé verið að mýkja karlorkuna og kvenorkuna samtímis.

En um leið verður kvenorkan ákveðnari, sterkari og karlorkan hættir að vera svona dóminerandi eins og mannkynssagan hefur lýst henni, og réttilega.

Þess vegna eru þessar verur hér í dag, á þessu augnabliki.

Inni í framtíðinni munu þessar verur fara vegna þess að þessi árátta vísindamanna að tala um stórakvell og þá að alheimurinn muni springa og falla saman, þessi árátta hún er tilgangslaus, vegna þess að alheimurinn er, eins og sólkerfið hérna, eins og jörðin sem þú stendur á, lifandi vera.

Og í sínu lífsformi hefur hún svör við því hvernig hún á að viðhalda sjálfri sér.

Hún þenst út í annan tíma og við getum litið á það sem kannski tíu ára tímabil í lífi alheimsins, en á jarðneskan  mælikvarða eru þetta kannski hundrað milljón ár.

Og maðurinn fylgist með stjörnunum og mælir frá degi til dags hvernig þær breyta sér.

Það vantar alla heildarmyndina á það.  Síðan þegar alheimurinn hefur þanist út, þá hefur hann á sama hátt, með sömu orkusetningu, getu til þess að draga sig hægt og rólega saman að því marki að allt rúmast innan hans.

Og síðan þegar hann hefur minnkað það mikið að allt er komið í, eigum við að segja lágmarksrými sem það þarf, þá mun hann snúa við og byrja á því að þenjast út aftur.

Vegna þess að efnið sem alheimurinn er búinn til úr er ótakmarkað.

Það er orkan, það er kærleiksorka sem viðheldur sjálfri sér án þess að þurfa eitthvert auka efni til þess að viðhalda sér.

Þannig mun aldrei skorta neinn vind til þess að blása í belginn alheim, til þess að teygja á honum. 

 

Talandi um kærleiksorku.

Nú ert þú búinn að vinna þig út úr tilfinningunum, og ert væntanlega laus við allar tilfinningar.

Nú erum við hérna í okkar vandræðum og erfiðleikum að vinna í þessu, en sum ykkar hafa aldrei haft tilfinningalíkama og eiga þá væntanlega erfitt með að skilja okkar baráttu.

Er það þá kærleikurinn sem kemur alfarið í staðinn þegar maður er laus úr viðjum tilfinningalíkamans?

 

Við getum sagt það, að þegar þú hefur náð því að skilja allar þínar tilfinningar og koma þeim í jafnvægi, þá verða þær kærleikur.

Það er aðeins þessi lækkaða tíðni í tilfinningalíkamanum sem býr til reiði og allar þessar neikvæðu orkusamsetningar.

Ef að þú nærð, eins og margir hafa gert í jarðvistum, því að finna þennan frið, þannig að hlutirnir séu ekki að valda þeim ójafnvægi.

Það eru að sjálfsögðu eins og við getum sagt, nafnþekktir aðilar eins og Jesús og Búdda sem gerðu þessa hluti.

En þeir eru bara miklu fleiri, og mörgum sinnum fleiri sem hafa náð þessum frið í sínar tilfinningar.

Um leið og þú hefur einu sinni náð þessum frið inn í tilfinningalíkamann, þannig að hann sé allur í friði, þá kemur kærleikurinn inn og þú átt ekki í þessari togstreitu lengur.

En á meðan einhvers staðar er ójafnvægi í tilfinningalíkamanum ertu að taka þessa togstreitu upp aftur og aftur.

Þetta tekur allt tíma.  En það sem ég hef upplifað einhvern tíma, hvort sem það var í jarðvist eða utan jarðvista, það er alltaf innan minnar orku og ég get alltaf flett því upp.

Ég get alltaf náð í samlíkinguna, vegna þess að ég þekki hana.  Þess vegna veit ég hvað tilfinningar eru.

Þess vegna skil ég hvernig líðan er með þessari eða hinni tilfinningunni, vegna þess að ég hef upplifað hana og geymi hana í safninu af þekkingunni. 

 

Það eru þá þínar tilfinningar, sem geta verið allt öðru vísi en mínar tilfinningar?

 

Enginn lifir sama hlutinn eins.

En ég hef þessa nálgun, þessa viðmiðun, hvað þessi tilfinning kallar fram.

Þín einstaka upplifun, eða framsetning er alltaf sérstök, og það gerir það enginn, hvort sem hann er utan eða innan jarðvistar á sama hátt.

Vegna þess að við höfum öll sérstaka skapsmuni sem gerir það að verkum að við erum karakter.

Síðan komum við inn til jarðvistarinnar með okkar sálrænu skapeinkenni sem gerir okkur að þessari persónu sem við yfirleitt erum í daglegu lífi okkar. 

 

Fyrir hvað stendur sú orka sem er að koma inn með tunglinu núna?

 

Í tunglinu mun eins og alltaf speglast að meiri parti orka sólarinnar, sem er að fara inn í meyjuna.

Það þýðir það að við fáum smá nákvæmni.

Svona fyrir þá sem ekki ráða við nákvæmnina verður það smámunasemi.

Og síðan fáum við mikið af þjónustulund.

Vegna þess að meyjan er alltaf tilbúin til þjónustu.

Ef þú ætlar að gera eitthvað og það er meyja við hliðina á þér, þá veistu ekki af fyrr en hún er búin að gera það fyrir þig, vegna þess að þú gætir bara orðið þreytt af að standa upp.  Þetta er nú kannski svolítið öfgakennd lýsing á meyjunni, en samt raunsönn.

Vegna þess að hún er alltaf að hugsa um það hvernig þér líður, og hún gleymir svo oft að hugsa um það hvernig henni líður sjálfri. 

Nú sýnist mér að það sé orðið býsna gott hér, og þætti mér ekki vitlaust að fá mér sæti og láta þessu lokið í kvöld.

Það á fleira eftir að koma og svona allir orðnir, sýnist mér býsna sáttir.  Ég þakka ykkur fyrir það að leyfa mér að eiga við ykkur orðastað, og bið kærleika, ljós og frið að ríkja með ykkur hið innra sem hið ytra, hið efra sem hið neðra.

Og Greifinn af Saint German biður ávallt kærleika, ljós og frið að ríkja á jörð.