En síðan þegar þessum dögum sleppir, er kærleikurinn einhvað sem bíður næstu kirkjuhátíðar og eilíft líf einhvað sem aldrei hefur verið til og allir munu síðan rísaupp einhver tíman bara seina þegar einhver er búinn að finna upp hvernig á að sniðsetja það.

Í staðin fyrir það að fólk ætti að hugsa til þess, að lífið hefur alltaf verið eilíft, að það fer ekkert líf með líkamanum niður í jörðina og að upprisa fólks er sú athöfn þegar einhver einstaklingur (sál), hefur náð þeim einstaka árangri að sameina fjölskildu sína það mikið, að hún getur sameinast í upprisu loganum og þarf aldrei að koma til jarðarinnar aftur, þetta á við verur eins og meistara geislanna og raunar miklu fleiðri aðila sem hafa verið að ljúka sinni jarð-sviðs vinnu á seinustu áratugum og árhundruðum.

Við þurfum að vera meðvituð um það öll sem á jörðinni búa, að það er enginn sem mun koma til að dæma lifandi og dauða, því allir eru lifandi og eini dómarinn sem einhver mun einhver tíman standa frami fyrir, er eiginn vitund eiginn sál hún metur allt sem gert er í jarð-vistinni og þannig mundi ég trúa að það væri orðað á jarðnesku máli nútímans, að þetta væri eingöngu innanhús mál vegna þess að það er enginn dómari sem refsar þér fyrir að gera eitt eða neitt.

Fólk ætti líka að hugsa til þess og vera meðvitað um það, að allt sem það gerir á sér orsakir og afleiðingar og eftir því sem það er meðvitaðra um þessar orsakir og afleiðingar þeirra og hvaðan þessar orsakir koma, eftir því mun fólki takast betur að höndla þessar orsakir sleppa þeim og í hvert skipti sem hægt er að sleppa orsök, fyrir reiði, sorg, eða hverju öðru sem herjar á huga mannsinns þá kemur örlítið meiri innri friður og ef einstaklingurinn er nógu duglegur til þess að finna orsakir fyrir allri sinni vanlíðan hugsunarlega þá mun hann fá innri frið og þegar þessi innri friður hefur náðst merkilegt nokk þá mun líkaminn líka komast í meira jafnvægi og dagleg líðan verða mun betri en hún var, því allt vinnur þetta samann.