Ef við horfum til þess að tíminn sé afstæð orka, ef við horfum til þess að maðurinn sé orka og ef við horfum til þess að allur heimurinn sem hann býr í sé orka.

Hvers vegna í ósköpunum aðlagar maðurinn sig þá ekki að lögmálum orkunnar og flytur sig fram í flæði hennar í staðin fyrir að synda endalaust á móti straumnum og láta aldrei berast með flæðinu nema þegar straumurinn er svo sterkur að hann getur ekki synt lengur á móti honum?

Hvers vegna þarf maðurinn alltaf að stefna í öfuga átt við alheims-flæðið?

Stefna í ófrið þar sem er friður, stefna til ósætis þar sem er sætti?

Þessar spurningar eru stórar og við þeim er ekki til neitt einfalt eða algilt svar.

Hins vegar ber að horfa til þess í öllu því sem er að gerast, bæði í hinum jarðneska heimi og í alheiminum í heild sinni, að það er von til þess að maðurinn læri að nýta sér meðbyrinn, í staðinn fyrir að róa á móti.

En til þess að svo megi verða þarf maðurinn einstaklingurinn að setjast niður og átta sig á því hvernig flæði orkunnar vinnur.

Átta sig á því að orkan er í hringstreymi og að allt sem er gert fer í hringi, hvort sem það er jákvætt eða neikvætt.

Átta sig á því að á þeim tímum sem við lifum í dag lifir einstaklingurinn að stórum hluta í eigin orkuhjúp en ekki annarra, þannig að neikvæðu hlutirnir sem hann gerir eru komnir í bakið á honum þegar orkan hefur farið einn hring í hans eigin orkuhjúp.

Átta sig á því að jákvæðu hlutina geislar hann út frá sér í allt umhverfið, vegna þess að þá eygst ljósmagnið svo mikið í orkuhjúpnum hans.

Átta sig á því að þegar hann hefur geislað frá sér jákvæðri orku streymir til hans jákvæð orka og hann verður hluti af hringflæði alheimsins og með því í áþreifanlegri snertingu við allt sköpunarverkið eins og það leggur sig.

En aðeins með jákvæðum viðbrögðum aðeins með jákvæðri útgeislun verður þetta svo.

Mig tekur það oft sárt að horfa á fólk sem hefur allt til að bera, hefur allt með sér en kýs samt að synda á móti straumnum aðeins fyrir eigin þrjósku, vegna þess að það getur ekki hugsað sér að viður kenna það fyrir sjálfum sér hvað þá heldur öðrum, að hlutirnir séu ekki eins og þeim datt það sjálfum í hug á því augnabliki sem þar var.