Góða kvöldið!

Þá erum við nú saman komin hér að afstöðnu einu tunglinu enn, í því að reyna að tína upp þau brot og þá mola sem tunglið sneyddi úr heystakknum, sópa þeim út og taka til, því að allt hefur það ákveðinn tilgang sem gerist, þó að við verðum aftur á móti að líta til þess, og hafa það ávallt hugfast að það hefur engan tilgang, að búa til eitthvað til þess að halda að maður sé að búa til tilgang fyrir þjáninguna, því að þjáningin hefur engan tilgang annan en þann að vinna út eitthvað sem fólki hefur orðið á, eða atburðarásir sem fólk hefur lent inn í án þess að hafa nokkuð um það að segja sjálft.

En að búa til þjáningu viljandi fyrir aðra og gefa þeim þannig tækifæri til þess að þjást og njóta þess að þjást, sem göfugmannlegt markmið það hefur aldrei tilgang.

Enda í því sambandi skulum við hafa það hugfast, að allt það sem við búum til fyrir aðra, verður búið til fyrir okkur.

Þetta er nú það sem ég segi í upphafi orðanna vegna þess að í seinni hlutanum á innsetningunni, þá vil ég geta þess að þegar við horfum á munstur orknanna, hvort heldur við erum að tala um milli þjóða, eða milli einstaklinga, því hvortveggja vinnur eins, og orð mín eru fyrst og fremst til komin vegna þess alþjóðlega ástands sem ríkir, en vegna samlíkingarinnar eða þess að það er allt undir sama lögmálinu, þá geta þessi orð nýst einstaklingunum á sama hátt, þá vil ég halda áfram með þeim orðum, að ef að þú býrð einhverjum, þjóðríki eða einstaklingi, eitthvað sem hann á ekki skilið, og mundu það að hann á alltaf það besta skilið af þinni hálfu, að þá hlýtur það að koma til baka aftur.

Því eins og sagt hefur verið fyrir tvö þúsund árum, fyrir þrjú þúsund árum, og líka fyrir tíu þúsund árum, að allt það sem þú sendir frá þér, það kemur til þín aftur.

Það kemur kannski ekki nákvæmlega í sömu atburðarásinni, í sömu orðunum, en orkulega kemur það tilbaka aftur, og þess vegna, sé fólki eða þjóðríkjum gert neikvæðir atburðir, þá kemur það tilbaka aftur til þeirra sem það gerir.

Á einhvern hátt munu þær þjóðir sem heyja stríð þurfa að heyja það líka á sínum forsendum, í sínum garði ef þær heyja stríð í annarra garði, eftir sínum geðþótta.

Það er kannski ekki eins furðulegt að róstur og uppistand sæki heim þær þjóðir sem valda eyðingu á annarra lífum, í öðrum löndum, í öðrum heimsálfum.

Vegna þess að það er bara svo einfalt mál, að það skiptir ekki máli hvaða þjóðhöfðingi er við völd hér eða þar.

Það hefur ekkert annað ríki leyfi til þess að ákveða það að þessi þjóðhöfðingi eigi ekki að ríkja yfir þessari þjóð, vegna þess að þjóðin sjálf hefur ekki rekið hann frá, sett hann til hliðar.

Vegna þess að utanaðkomandi afskipti í slíkum tilvikum skapa alltaf andúð til þeirra sem það gera, af þeim sem fyrir því verða.

Og í því sem mest er rætt um þessa dagana, sem er Írak og Bandaríki Norður Ameríku, þá munu Bandaríkin aldrei geta farið inn í það ríki og komið þangað sem sigurvegarar.

Þeir verða alltaf árásaraðili, og alltaf óvelkomnir, af öllum íbúunum, sama hversu þeir kunna að vera á móti þeim valdhöfum sem þar ríkja.

Þú samþykkir aldrei að einhver þrengi sínum vilja upp á þig að þér forspurðum. Þetta á líka við í samskiptum manna.

Þetta á líka við í samskiptum einstaklinganna á Íslandi, eða hvar sem er í heiminum.

Þegar þú þrengir þínum vilja fram á þann hátt að sá sem fyrir því verður hefur ekkert um það að segja, þá ertu að vinna hlutina á röngum forsendum.

Þú getur náð sama hlutnum fram, kannski viku síðar án þess að þrengja honum fram, ef þú ræðir málin og kemst að samkomulagi við viðkomandi, og þá er ekkert sem mun koma til þín tilbaka nema þakklæti og kærleikur.

En þegar þú hefur þrengt einhverju fram, færð þú ekkert þakklæti, og til þín munu koma neikvæðar hugsanir um það sem þú gerðir, vegna þess að það var gert í yfirgangi, ekki með leyfi.

Það fólk frá vesturlöndum sem er á leið til Bagdad um þessar mundir í þeim tilgangi að þjóna sem lifandi skjöldur gagnvart væntanlegum árásum á skotmörk þar sýnir vel hroka vesturlandabúa gagnvart fólki á öðrum menningarsvæðum, og má deila um árangur eða ekki árangur af þeim aðgerðum.

Það er reyndar ekkert útséð um það ennþá hvort og þá hversu mikið verður ráðist þar inn.

En hins vegar verður að gæta þess að þetta fólk hefur á meðvitaðan hátt kosið það að fara þangað, og þar af leiðandi hefur það valið þann kost að láta lífið ef að svo ber undir.

Það mun þess vegna enginn þurfa að takast á við afleiðingarnar af því, vegna þess að þetta var þeirra eigið val.

Það vissi hverju það mætti búast við, og þú getur ekki búist við því að aðrir virði þitt líf ef þú gerir það ekki sjálfur.

Þetta fólk veit það að því verður ekki hlíft ef á annað borð verður ákveðið að gera árás.

Halda þau að ef þau eru þarna verði ekki kastað sprengjum, en fólkið sem býr þarna sé ekki svo dýrmætt að það dugi til að forðast að sprengjunum verði kastað.

Af því að það er menntað fólk frá vesturlöndum á nærvera þess að duga til þess að forða sprengjuregni.

Ég er ekki að gera lítið úr því sem þetta fólk er að gera, því að friðarvilji þess er einlægur og ásetningurinn góður, en hinsvegar eins og ég sagði, þá hefur það valið þetta hlutskipti, og það þess vegna telst ekki, hvort við köllum það karma eða eitthvað annað, fyrir það að það láti líf sitt þarna, vegna þess að þetta var þeirra meðvitaða ákvörðun, af frjálsum vilja tekin.

En hins vegar er þetta ákveðin sjálfsumgleði, og það er ekki hægt að búast við því, að ef fólk virðir ekki sitt eigið líf, þá virði það einhverjir aðrir.

Og þetta á við um svo margt í lífinu. Ef þú virðir ekki þínar eigin skoðanir, hvernig ætlast þú til þess að einhver annar beri virðingu fyrir þeim? Og svo má lengi telja.

Þetta lýsir svolítið hugsun vesturlandabúans, sem álítur það, að með því að leggja sitt líf að veði sé hægt að afstýra hlutum sem nákvæmlega jafndýrmæt líf í einhverjum öðrum menningarheimum geta ekki. Við verðum að viðurkenna það að ef við horfum á lífið, sem er alltaf heilagt þá er líf þess fólks sem á heima á þessu svæði nákvæmlega jafn dýrmætt og líf þeirra sem búa á vesturlöndum.

Það eru þessi viðhorf sem ég vildi benda á, það er þessi sjálfumgleði þess fólks sem býr á vesturlöndum gagnvart fólki sem býr á öðrum menningarsvæðum, í öðrum heimsálfum.

Við skulum hafa í huga að þegar búið er að gefa hershöfðingjanum skipun um að gera árás þá skiptir það hann engu máli, hver er hvað.

Hann framkvæmir skipanir sínar og jafnvel hvetur til þeirra, vegna þess að hershöfðinginn metur ekki verðmæti, því ef hann gerði það myndi hann aldrei kasta einni einustu sprengju.